Miniklerin Mutluluğuna Paha Biçilemez. Örnek Olmalıyız...

04 Kasım 2016 Cuma günü Mali Müşavirler Eğitim ve Dayanışma Derneği olarak Atatürk Çocuk Yuvası’nda kalan miniklerimizi ve çalışanlarını ziyaret ettik. 1921 yılından beri faaliyet gösteren yuva, o yıllarda ülkenin bağımsızlığı için kendini feda eden şehitlerimizin çocuklarına ev sahipliği yapmış. Bugün de 0-3 yaş aralığında olan yaklaşık 50 çocuğumuza yuva vazifesi görüyor.

Yuvada yeni doğmuş, yoğun bakımdan henüz çıkıp gelmiş 1 aylık bebek de var, 3 yaşında yerinde duramayan gözlerinden sevgi fışkıran çocuklarımız da var. Kurum çalışanları son derece güler yüzlü ve çocuklar ile alakalı. Birçoğumuzun kendi çocuklarımıza bile yeri geldiğinde tahammülü yokken kurum çalışanları son derece kutsal bir görevi yerine getiriyorlar. Annesi olmayan minik bebeklere annelik yapıyorlar, gönülleri o kadar büyük ki sevgiye muhtaç bütün yavrular ile sevgilerini paylaşıyorlar.

Kurum 3 yaşına kadar bebeklere bakıyor, 3 yaşından sonra sevgi evlerine oradan yaşları ilerledikçe başka birimlere aktarıyor ve 18 yaşına gelinceye kadar vazifesini yürütüyor. Yalnız 18 yaşına gelince vazife bitmiyor, çocuk reddetmediği sürece çocuklarla iletişim de devam ediyor. Kurumun müdiresi gururla ve sevinçle yuvada yetişmiş ve aynı yuvanın bahçesinde düğünlerini yapan çocukları olduğunu söyledi. Aynı zamanda yuvada yetişmiş çocukların devlet memuru olma hakkı da var.

Yuvadaki bebekleri şartları taşımanız kaydı ile evlat edinebiliyor ya da yine şartları taşımak kaydı ile koruyucu aile de olabiliyorsunuz. Ziyaretimiz esnasında müdire hanım bir ailenin yakın zamanda gözleri görmeyen bir bebeği koruyucu aile olarak yanına aldığını ifade etti. Bu dünya böyle yüce gönüllü insanlar sayesinde dönüyor.

Yaşları 2-3 arasında olan minikleri bizimle vakit geçirmeleri için dışarı çıkardılar. Bahçede top oynadık, salıncakta sallandık, arabaya bindirdik, kaydıraktan kaydırdık. Hepsinin gözleri pırıl pırıldı, çocuksu masumiyetleri, her şeyi anlayan ama hiçbir şeyden haberi olmayan halleri, güzel yüzleri, mutlulukları, hadi içeri giriyoruz deyince hiç itiraz etmeden teker teker uslu uslu içeri girmeleri hala gözümün önünde. Hepsi çok güzeldi, hepsi çok tatlıydı, hepsi bizim canımızdı.

Bu yazıyı yazarken gözümdeki yaşlara engel olamıyorum, karşımda 2 yaşındaki kızım uyuyor, o üşümesin diye ısıtıcıyı açtım. Evet, yuvadaki yaşam koşulları çok iyi, evet belki şu an yattıkları yer sıcak üşümüyorlar ama benim kızıma sarıldığım gibi onlara sarılan bir babaları yok ve bu çocukların bir tarafları hep soğuk. Bugün gidip bir nebze de olsa içlerini ısıtabildiysek ne mutlu bize.

Hayat o kadar zor ki, biz bu yaşımızda yer yer bu zorluklarla uğraşamazken bu minikler küçücük yaşta çok büyük bir şeyi göğüslemek zorunda kalıyorlar ona rağmen yüzlerinden gülümseme hiç eksik olmuyor. Allah hepsinin bahtını güzel yapsın.

Bu gibi etkinliklerin hem hayata hem de mesleğimize bakış açımızı olumlu anlamda değiştireceğini düşünüyorum. Vereceğimiz destek ve yapacağımız yardımlar ile çocuklarımızın hayatlarında da olumlu anlamda bir iyileşme olmasını ümit ediyorum.

Koca koca şirketlerin muhasebesini tutabilirsiniz, en karmaşık mizanları yorumlayıp bir sonuç çıkarabilirsiniz, çok güzel konuşup toplulukları kendinize hayran bırakabilirsiniz, her gün daha çok para kazanmak için kafanızı patlatabilirsiniz, en güzel arabalara binip, en iyi yemekleri yiyebilirsiniz, en güzel ve en büyük makamlara da gelebilirsiniz ama bunların hiç biri ufacık bir çocuğu mutlu ettiğinizde, onun gözünde gördüğünüz ışıltıdan, gülümsemesine sebep olmaktan daha fazla haz veremez.

İşte bu yüzden hem topluma hem de bizimle aynı mesleği icra eden insanlara örnek olup, bu şekilde örnek olacak farkındalık yaratacak etkinlikleri çoğaltmamız, gözlerinde mutluluğu gördüğümüz miniklere daha çok vakit ayırmamız lazım. Bundan sonra miniklere fayda sağlayacak kalıcı eserler yapmaya çalışacağız. Herkesi, bu etkinlikleri takip edip elinden geldiği kadar katkı sunmaya davet ediyorum. Bir kere de sizinle gidelim, çocukların gülüşünün müptelası olacaksınız…

Hasan Volkan ÇEVİK